Autyzm jednym z najbardziej tajemniczych zaburzeń, z którymi borykają się dziś rodziny oraz lekarze specjaliści. Powszechność autyzmu niestety rośnie w zastraszającym tempie. Chociaż kryteria diagnostyczne są ściśle ustalone, to diagnozowanie autyzmu jest często skomplikowanym procesem.
Występowanie autyzmu
Wiemy, że autyzm jest bardziej prawdopodobny w przypadku chłopców niż dziewcząt i występuje we wszystkich grupach: rasowych, etnicznych i społecznych. Wiemy również, że nie istnieje żadna znana pojedyncza przyczyna autyzmu. Najbardziej prawdopodobne są czynniki genetyczne.
Biorąc pod uwagę złożoność zaburzenia i wyzwania związane z rozpoznawaniem autyzmu, wielu rodziców ze zrozumiałych względów pyta, czy ich dziecko ma w rzeczywistości objawy spektrum autyzmu, czy też zachowanie ich dziecka odzwierciedla oznaki ADHD, a może jakiś rodzaj niezdiagnozowanej „dziwaczności”.
Zapytani o zachowanie dziecka, wielu rodziców przyznaje, że ich dziecko jest „inne”, ale że jest w stanie utrzymać przyjaźnie i nie wykazuje żadnych oznak zaburzenia, takich jak ciągłe niekontrolowane ruchy rąk lub kręcenie się. Jasne jest jednak, że wielu rodziców i nauczycieli, a nawet klinicystów, uważa kryteria diagnozy zbyt sztywne i nieco subiektywne, zwłaszcza jeśli oznaki te są subtelne i we wczesnym stadium rozwoju.
Problemy społeczne
Większość społeczeństwa, w tym wielu przedstawicieli zawodów medycznych, edukacyjnych i zawodowych, nadal nie wie, jak autyzm wpływa na ludzi i jak mogą oni skutecznie pracować z osobami z autyzmem. Wbrew powszechnemu zrozumieniu, wiele dzieci i dorosłych z autyzmem może nawiązywać kontakt wzrokowy, okazywać uczucia, uśmiechać się, a także demonstrować różne inne emocje, choć w różnym stopniu – w zależności od stopnia rozwoju zaburzeń oraz ich typów. Podobnie jak inne dzieci, reagują różnie na swoje otoczenie – zarówno w sposób pozytywny, jak i negatywny – podobnie autystycy mogą się zachowywać w różnorodny sposób.
Autyzm – objawy towarzyszące zaburzeniom ze spektrum autyzmu
Rodzice dzieci z autyzmem zazwyczaj zauważają pewne niepokojące oznaki już we wczesnym okresie życia dziecka. W dzieciństwie autyzm objawia się poprzez:
- niechęć do przytulania,
- brak bezpośredniego kontaktu wzrokowego,
- zbyt duży spokój w okresie dzieciństwa,
- opóźniony proces mówienia i chodzenia,
- z czasem mówienie w kółko tych samych zwrotów w ten sam nietypowy sposób
Wiele innych zachowań może się ujawnić z czasem, jak.: chodzenie na palcach, bezinteresowna zabawa z rówieśnikami lub zabawa agresywna, skłonność do dramatyzmu, fascynacja przedmiotami, kręcenie się w kółko i doświadczanie wielu problemów w zakresie sensoryki.
W miarę jak dziecko rośnie, rodzice zaczynają zdawać sobie sprawę, że istnieją inne „różnice” w zachowaniu w porównaniu z rówieśnikami dziecka i mają trudności z nadążaniem za akceptowalnymi zachowaniami społecznymi. Rodzice zazwyczaj zauważają, że ich dzieci nie są dostosowane do oczekiwań społecznych, np. „Dlaczego oczekuje się od nich, że pójdą do szkoły?”, „Zwraca się im uwagę z jakiegoś powodu.”, Dlaczego mają być mili dla nauczyciela?”
Wiele dzieci nie zostaje zdiagnozowanych aż do 5-go roku życia, zazwyczaj gdy zachowanie w środowisku szkolnym staje się problematyczne lub pediatra zauważa objawy i kieruje rodzinę do specjalisty – psychiatry lub psychoterapeuty. Wczesna interwencja sprawia, że autyzm może być kontrolowany, a objawy załagodzone przez odpowiednie terapie.